Meelevende gevoelens hebben voor voorwerpen

Via social media kwam ik weer eens iets tegen wat bijzonder herkenbaar was. Daar is social media immers ook voor toch? De opluchting wanneer je op Instagram een video tegenkomt van iemand die iets ‘echts’ deelt uit zijn of haar leven. Iets waarvan jij je al je hele leven afvraagt: “Ben ik nou de enige die dit heeft, is dat raar?” Zo ook met een empathisch gevoel richting voorwerpen.

Het mooie kantje van sociale media vind ik dit soort ‘echte’, herkenbare dingen, waarbij een klein gevoel van verbinding ontstaat tussen mij en de rest van de wereld. Toen ik deze Instagram video tegenkwam haalde ik dan ook opgelucht adem toen ik ontdekte: “Hej, andere mensen, overal ter wereld, krijgen ook bepaalde gevoelens bij voorwerpen!”

Empathische gevoelens voor de verhalen achter voorwerpen

Bijvoorbeeld gevoelens van verdriet die bepaalde voorwerpen in je naar boven halen. Zo belicht dit specifieke filmpje artikelen in een kringloopwinkel. De activiteit van het neuzen in een kringloopwinkel zou leuk moeten zijn. Echter, krijgt de dame die de video maakt vooral negatieve gevoelens wegens empathie, bij het zien van de talloze voorwerpen die in de winkel zijn “achtergelaten”.

Voor mij vrij herkenbaar. Zo heb ik medelijden met voorwerpen die ik mooi vind, maar waarvan ik dan toch besluit ze op een schaduwrijke plek te zetten. Alsof het een plant betreft, en geen vaas. Naast de gevoelens die de verhalen achter objecten in me naar boven kunnen roepen, ervaar ik ook een slecht gevoel bij het weggooien van dingen. Ik denk dat je dat wel kunt trainen! Ik ben er echt beter in geworden, door gewoon wel weg te gooien. Maar het idee dat ik zo’n voorwerp in de steek laat, blijft altijd wel hangen.

Computers zijn de ergste. Als mijn trouwe Dell laptop een langere laadtijd heeft dan normaal, dan kan ik alleen maar denken: ach die heeft het toch ook zwaar vandaag, dat herken ik bij mezelf ook als het allemaal even teveel wordt. Hetzelfde geldt voor de computers op werk, ondanks dat ik ik op kantoor zijn verschrikkelijk vindt.

Pessimistisch of lief?

In de voorbeeld van die Instagram video, zijn het niet zozeer de voorwerpen zelf die verdriet veroorzaken, maar de eventuele verhalen erachter. Waarom staat dat hier, in zo’n tweedehands paleis? Misschien herken je wel dat je dat verhaal dan zelf gaat bedenken. Irrationele overtuigingen zijn dat, want feit is dat je dit simpelweg niet kunt weten. De spullen die in zo’n winkel te vinden zijn komen lang niet altijd van overleden mensen. Het kan evengoed van mensen zijn geweest die simpelweg toe waren aan een nieuw interieur. En zelfs al gaat het wel om overleden mensen, wat dan nog? Dan krijgt hun persoonlijke inboedel in elk geval een tweede leven. Dat is toch juist mooi?

Spullen met “een ziel”

Als kind speelde je misschien wel heel fantasierijk met je speelgoed waarbij ieder voorwerp een eigen leven, ziel en identiteit had. Voor iedereen zal dit vooral bij knuffels zo zijn geweest. Op online fora lees ik dat diverse volwassenen hun knuffels nog hebben en ze nog steeds beschouwen als een knuffeldier met een ziel.

Herken jij medeleven met voorwerpen?

Zijn dat vooral negatieve of positieve gevoelens?